susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Mendi topaketak | Barne bakarrizketak »

Amaren eskuak / Karmele Jaio / Elkar, 2006

Amaren eskuak Iker Zaldua / Noticias de Gipuzkoa, 2006-08-26

Ruper Ordorikak “zaindu maite duzun hori” diosku izenburu bereko abestian. Karmele Jaiok keinu bera egiten digu Amaren eskuak nobela baliatuz. Nerearen ama gaixo dago eta ispiluetan gertatzen den moduan, atzekoz aurrera jartzen da egoera, orain alaba da ama eta ama alaba. Nereari ama zaintzea, babestea dagokio eta amarekin bizitako uneak eta egunerokotasunaren koloreak ahazturikoak azalduko dira gogoan barna tupustean. Idazleak berak testuan polito adierazten digu “Pentsa armairuari pintura zaharraren gainetik beste bat jartzen diozula. Zuriaren gainetik marroia, adibidez. Bada handik gutxira pentsatzen duzu armairu hori beti izan dela marroia. Baina urteen ondoren, hezetasuna, beroa, hotza, ukituak pairatzen ditu armairuak, eta horien ondorioz gaineko geruzaren zati bat jauzten zaio”.

Oroitzapen zaharrak eta albiste zahar berri berriak, aspaldi gertaturikoak baina Nerearen albistegiak eman ez dituenak, gauza asko ezagutuko ditu bere amaren inguruan eta ama bera berrezagutuko du. Bitartean denboraren orratzak ez dute iraganaz ulertuko eta egunerokotasunaren zama astuna egiten zaio. Egunkari batean lan egiten du eta senarra eta alaba bat ditu berak ere, egunak ordea ez ditu orratz txikiaren bi bira oso baino gehiago onartzen eta hareazko erloju batean bailegoan ito egingo da.

Beste guztia ahaztu nahi du Nereak une batez, gauza bakarra du buruan, armairu zuria berreskuratu nahi du eta hura zuria zeneko uneak hartu eta gozatu, amarekin bizi ahal izan dituen eta bizi gabeko instanteak bildu, gauza bakarra trabatzen zaio begi ninietan, amaren eskuak.