« Denbora gai gisa | Oroitzapenen bila »
Denbora aleak / Karlos Linazasoro / Pamiela, 2005
Naturaren betikotasuna xede Josu Lartategi / Deia, 2006-01-31
Denboraren esentzia atzeman guran bidaia eder bezain hunkigarriaren aztarrenak markatu dizkigu Karlos Linazasorok Denbora aleak honetan. Bidaia poesiaren hegaletan burutu du, eta poesia, gutxiengo beti bitxi baten irla ezkutu beti bitxia izaki, ez da kasu honetan ere asko zabalduko, gutxik irakurriko dute, are gutxiagok aipatuko; mereziko luke, baina, zabaltzea, irakurria izatea, aipatzea eta ezagun izatea, funts-funtsean denon betiko eta sakon-sakoneko kezkez eta beldurrez ari zaigulako: gure muga iragankorrez. Iragankorrak gara, izan ere, aldi baterakoak, mugatuak. Beharrezkoa al da ostera aipatzea inork aipatu nahi ez duena? Beharrezkoa al da aipatzea gure denbora mugatua dela eta, zerbait gehiago izatekotan, denbora handiago baten zati baino ez dela? Liburu honen egileak beharrezko du hausnarra, gutxien-gutxienik bi elementu dakusala: batetik, natura eta bere denbora; bestetik, gure kontzientzia eta bere denbora-mugak. Hor zaigu natura ageri, bere betiraunde gordinean, bere zirkulutasun ikaragarriak eragiten digula, gure mugatasunean eragin ere, gu ez baikara (esatea beharrezkoa al zen?) ez betiereko ez ezer. Gu galtzeari galtze berria galtzen zaion kontzientzia puskatxo mugatuak gara. Gu ahanztura-liburu hutsak gara, etengabe gauzak galtzen doan izakia, gauzak gugan galtzen ditugunak, barruan dena daramagunak; ezer ez baita ahanzturan galtzen. Baina hori baino askoz gehiago gara gu, besteak beste ahanztura-biltzaile eta hitz-bataiatzaile.
Harrapatu egiten zaitu Denbora aleak barruan dabilen etengabeko presentziak, naturaren betikotasunaren presentziak. Poeta, harrigarriki, apenas aipatzen dugun horren bila egitera ausartu da. Betikotasun bila doa, beraz, katearik gabe, zainik gabe (“desiorik gabe” ulertzen diot nik), eta askatasun erabatekoari kantua dio eskaintzen, gorazarre harrigarria (“harrigarri bezain alferrikakoa”, gaineratuko lukete askok).
Batik bat naturaren eguneroko elementuekin jantzitako sinbolismoa dario poemarioari, hasieran gehienbat. Gero halako erromantizismo posmodernoa arnasten, egunerokoa traszenditzeko gogoan ikusten diodana. Azkenik, bizirautearen aldeko oihu antzeko batekin geratzen gara, bizi-bultzadak exigitzeko oihua. “Oihu ixila” eransteko egon naiz (ahotsa sabelpean ezkutatu zait, isilpean, horixe diosku poetak 38. orrialdean), poesia intimoaren lurraldean dena delako barne, muga, ni… gure baitan dena delako hasiera eta amaiera.
Denbora gainditzeko saio poetikoa dugu Linazasororen Denbora aleak hau, denbora ulertzeko ahalegina, nia, denbora, unea eta eternitatea ulertzeko sentimendu eta arnas andana.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez