« Unibertsoak krak egiten duenekoa | Mamu baten begiak »

Konpainia noblean / Anjel Lertxundi / Alberdania, 2004

Konpainia noblean Jon Kortazar / El País, 2004-06-13

Anjel Lertxundi sistemaren barnean kanpoan baino hobeto dabilen idazlea dugu, intrasistemikoa hitz teknikoa erabiltzearren. Aspaldi erabaki zuen idazleak nobelagilearekin batera egin behar zuela lan eta bere tresna hizkuntza zela. Edo hobe esan, hizkuntzaren alor tradiziozkoa, Jon Etxaideren eta Koldo Mitxelenaren prosa ereduei jarraiki.

Paradoxa badirudi ere, kontagintza tradizionalaren aurkako joera aukeratu zuenean, bide abangoardiakoak bilatuz, orduantxe hasi zen, hizkuntzaren barnean diren trebezia guztiak asmatuz, tradizioarekin elkarrizketa luzea. Otto Pette miretsia, elkarrizketa horren fruitu umotua da.

Berriki eman du plazara Konpainia noblean, euskal kontagintza tradizioarekin (eta ez zuzen-zuzenean tradizionalaren) egindako elkarrizketa xaloa eta aberasgarria.

Idazlearen profesionalizazio esparruan toki aparta bete du Anjel Lertxundik eta ia urtero-urtero agertzen du plazan bere narrazio uzta. Honen antzekoa eman zuen lehenago ere, desberdinak badira ere emaitza biak.

Orduan Piztiaren izena osatu zuen narrazioaren borobila bilatuz. Orain ipuin txikiak idatzi ditu, pertsonaia tradizionalei (batzutan tradiziokoei, beste batzuetan literaturak emandako itzalei) ezpala berriak atera dizkie, erregistro desberdinak jorratu ditu, ikuspegi originalak bilatuz eta beti ere hizkuntzaren sena (poetika sendo honen erara definituz) zainduz. Aitzakiak dira hasierak (pertsonaia, esaldi, obsesio), irtenaldiak osatzeko, literaturaren irribarrea josteko.