« Bakardadeaz | Apaldiak »
Hezurren erretura / Miren Agur Meabe / Susa, 2019
Nobela bat tesela Peru Iparragirre / Berria, 2019-05-19
Miren Agur Meaberen Hezurren erretura (Susa, 2019) liburuko pasarte askok utzi didate korapiloa sabelean. Ezaxola uzten ez duen liburua dela esaten ausartuko naiz. Asteon aurkeztu du Meabek, eta hasieratik esan liburuko hogeita bat narrazioak nobela baten batasunarekin irakur daitezkeela. Narrazio guztiak (batzuk besteak baino gehiago, esango nuke) dira autonomoak, guztiek dute beren kasa irakurriak izateko besteko osotasuna, baina zentzu osoagoa hartzen dute, zalantzarik gabe, liburuaren barruan. Ez daude alferrik elkarren ondoan eta ordena horretan emanak.
Meabek orain dela sei urte argitaratutako Kristalezko begi bat (Susa, 2013) nobela irakur daiteke, bere horretan duen garrantzia kendu nahi izan gabe, liburu honen aurrekari gisa. Nobela hartako hainbat erreferentzia atzera topatuko ditu irakurleak Hezurren erretura-n, adibidez, eta hein batean baita protagonista-narratzaile-idazlea ere, Kristalezko begi bat liburuaren azkenburuko atalean zera dioena: “[…] pertsonaia bihurtu naiz orriotan, ezinbestean: ni neu izanik ez naiz neu erabat (nahita edo nahigabe)”. Iruditu zait Hezurren erretura-n harago doala pertsonaia bilakatze hori, dagoeneko ez dela autoimitaziozko kontaeraren ondorioa, baizik eta bilatutako zerbait, findutako zerbait.
“Ba zuk ez irentsi [hezurrak], erre baino, lorezain horren moduan…” diotso Gratis et amore narrazioan pertsonaia batek protagonistari. Agerikoa eta nabarmena da liburuaren izatearen arrazoietako bat, liburuari zentzua ematen dion narrazioa, narrazioetan zehar berresten doana: “Aldian-aldian erretura egin beharra gertatzen zaigu, onuragarria behar lukeena kalterako izan ez dadin”, kontrazaletik hartutako hitzak dira. Erretura hori idazketaren bidez gauzatzen da liburu honetan. Erretura aurretik pilatu egin behar, ordea, erre nahi direnak. Horra liburuaren mamia.
Asmo ageriko hori betetzeko bidea da literatura, eta Meabe idazle bikaina da, beste behin ere erakutsi duenez. Idaztea da erreturaren prozesua bera eta emaitza, liburu hau zu bizia eta ongarria. Haurtzaroan hasi eta gaztaroraino doa narratzaile protagonista hainbat hezur pilatzen (behin hasita zaila da baztertzen metafora —ez hain metaforikoa—). Bizitzaren lehen zati horretako kontakizunei tartekatzen zaizkie helduarokoak, liburuaren idazketaren garaikide ere badirenak. Idazketak berak garrantzi handia hartzen du liburuan zehar, baina ez enpo egiteko beste, narrazioek eskaintzen duten askotarikotasunak orekatzen baitu metanarrazioa. Askotarikotasun horretan, eta denboraren eta espazioen ugaritasunak lagunduta, narrazioetako protagonista biderkatu egiten da, zabaldu, nolabait. Liburuari arnasa emateaz gainera, narrazioei urrunago heltzeko aukera ematen die, irauli gabeko harririk ez uzten.
Bizitza izan daitekeen edo irudi dakigukeen bezain gupidagabea da batzuetan liburu hau. Batzuetan diot beti ez esatearren. Gupidagabea bere gardentasunean, bere tragikotasunean. Niretzat, goia jotzen du Teselak narrazioarekin, nahiz eta gero ere badatozen atal gogoangarriak, durduzagarriak. Hain zuzen ere, teselez egindako mosaiko baten gisara irakur daiteke liburu hau: zati txikiz osatuta garai bat, belaunaldi bat, bizimodu bat erakusten duen paisaia bat bezala.
Poesia kaiera
Giorgos Seferis
Irati Majuelo
Altxa, hildakoak
Fred Vargas
Joxe Aldasoro
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Maddi Galdos Areta
Mundu zitalaren kontra
Lizar Begoña
Asier Urkiza
Izotz ura
Lide Hernando Muñoz
Nagore Fernandez
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ulu egiteko bolondres bila
Harkaitz Cano
Mikel Asurmendi
Mesfida zaitez
Bea Salaberri
Irati Majuelo
Transgresioa irakasgai
Bell Hooks
Bestiak Liburutegia
Manttalingo alaba
Mikel Etxaburu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Asier Urkiza
Haragizko mamuak
Karmele Mitxelena
Nagore Fernandez
Zoriontasunaren defentsan
Epikuro
Aritz Galarraga
Zeru-lurren liburua
Jon Gerediaga
Aitor Francos