« Zubigintza | Inpertsonalitateaz eta antiheroiez »

Odol hotzean / Truman Capote (Xabier Olarra) / Igela, 1996

Odol hotzean Javier Rojo / El Correo, 1996-09-19

Hiltzaile batzuek odol hotzean burututako sarraskia. Dolar apur batzuen truke sei bizitza alferrik galdu (lau biktima, bi hiltzaile). Truman Capote-k hiltzaile horien bizitzetan arakatu zuen, absurdotzat har litezkeen ekintzak ulertu nahirik. Lekukoen hitzak, egunkarietan agertzen zena, jende arrunten iritziak eta, atxilotutakoan, hiltzaileen beraien deklarazioak: material hauek guztiak erabili zituen idazleak bere fikziorik gabeko eleberria osatzeko. Eta istorio hau kontatzeko, bere burua izkutatu zuen. Nekez aurkituko da liburu osoan zehar, idazleari leporatu dakiokeen iritzirik, bere asmoa ez baita pertsonaia horiek juzkatzea, ekintzak aurkeztea baizik. Honelako liburu bat ere odol hotzean idatzi behar baita. Izan ere, irakurleak ekintzak ikusi egingo ditu, filme baten aurrean egongo balitz bezala. Horregatik ez da harritzekoa 1967.ean R. Brooks-ek istorio hau pantailaratu izana. Liburua erakargarria da, bortizkeria erakargarria den neurrian, maisu batek bakarrik egin dezakeen bezalakoa; gizakien alderdi iluna aurrean jartzen digu, sentiberakeriari inolako lekurik utzi gabe. Eta ezin ahaztu itzultzailearen lana. Xabier Olarraren eskuetan hizkuntza lanabes malgua da, liburuaren tonu desberdinak islatzeko egokia.