susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Bizitza sentsazioa | Umorea eta duintasuna »

Airezko emakumeak / Felipe Juaristi / Erein, 2003

Jazarritakoen musika Javier Rojo / El Correo, 2004-02-11

Felipe Juaristi ez da oso idazle oparoa izaten nobelaren arloan, edonola ere, nobela bat idazlea erabakitzen duenean, emaitza interesgarriak lortzen ditu beti, “Airezko emakumeak” kasuan bezala. Nobela honetan idazlea etika eta estetikaren arteko orekan mugitzen da. Izan ere, planteamendu etiko nabarmenak dituen nobela izanik, ez dio uko egiten maila estetiko jasoa emateari, idazkera bera ere helburu baita bere nobelan. Argumentua historiako hiru momentu desberdinetan foltalizatzen da (XVII. mendea, Frantziako Iraultza eta II. Mundu Gerra), pertsonaia multzo handia eta zabala (nobela korala dela ere esan liteke) erabiliz. Pertsonaiok badute ezaugarri komun bat, arrazoiren batengatik, dela politikoa, dela erlijiosoa, dela arrazazkoa, guztiek jazarpenak jasaten dituzte. Testua batzuetan poetikoa da, paralelismo ugariz hornitua eta begi-bistakoa iruditu zait idazkera biblikoaren eragina. Badago historiako momentu horiek eta bertan agertzen diren pertsonaiak lotzen dituen beste hari bat, jazarpenaz gain; musika. Guztiek musika maite dute eta musikak biziarazten. Nobela bera ere sinfonia balitz bezala interpreta liteke. Edozein aldetatik begiratuta, liburu miresgarria iruditu zait Juaristik idatzitako nobela hau.