« Dendaostekoak | Orbainak »
Suak pizten direnean / Mikel Soto / Elkar, 2020
Poesiaren bidez testigantza eman Aitor Francos / Bilbao, 2020-12
Hamairu urtez Txalaparta argitaletxean editore lanetan aritu ondoren Mikel Soto (Iruña, 1978) idazle moduan aurkezten zaigu orain, poema bilduma batekin, Elkarren eskutik. 90eko Iruñako giro potilikoan kokatzen du Sotok ni poetikoa, aitortza pertsonaletan oinarrituatako kontakizunen bitartez, orduko gatazken, beldurren eta indarkeriaren inguruan. Batzuetan ahozkotik gertuko hizkera erabiltzeak gertaeren errealitatea eta sinesgarritasuna handiagotzen du baina horrek arazo bat ekar lezake, liburu honetan gutxitan gertatzen den arren: poesiak testigantzaren forma hartzea. Hortaz, irakurlea idazlearengana hurbiltzeko ahalegin zintzo horretan testuak deklarazio bakun batzuetan geratzen dira, izan ahal zuten lirikotasuna eta xarma galduz. Nolabait ere uler daiteke bizipen gogorrak eta traumatikoak oroimenean berpizteko nahian distantzia babesle bat behar zuela egileak, eta, aldi berean, egia pertsonala kontatzeko bilaketan zegoela, gertakizunak anekdota hutsetan gera ez zitezen eta dolua aurrerajarrai zedin. Esan bezala, kazetaritzatik zeozer daukate poema hauek, eta korrespondentziatik ere. Zerekin eta nortzuekin identifikatzen den, politikoki zein idealetan, argi uzten du hainbestetan (“Aro eta leku guztietako iraultzaileen artean/ bi kolore egon dira arragoan:/ iraultzaile metodiko profesionala/ eta abenturero errebeldea”). Itxuraz dokumentalaren egitura ere eramaten du poesiara, tortura aipa-tzerakoan, adibidez, Ospitalekoak poeman: “…hurrengo egunetako lana/ larruan ubeldura berrien oinatzak kartografiatzea izango da./ Hurrengo urteetako lana/ tormentatuoi zabaltzen zaigun erruaren zauria ixtea izango da”. Kontzientzia emozionala eta politikosoziala duen poesia da Suak pizten direnean lanean agertzen zaiguna, autokritikoa, arriskutsua, iraultzailea. Errealitatearen oinazea leuntzeko asmoarekin ironia ere edonon antzeman dezakegu (“Diagnosia eginda,/ hain gaizki ez gara gelditu./ Margoa eta txapa baino/ zerbait sakonagoa beharko dugu,/ fisioterapeutarekin/ hau ez zaigu pasako”) Minaren eta beldurraren azaleratze gogaikarrian jartzen du begirada, zuzenean, ezer besterik justifikatzeko inolako ahaleginik egin gabe. Hor daude, besteak beste, espetxeratua izan zeneko egunetako sentimenduak eta ezinegonak (Sarrionaindiaren eragina nabaria da, halaber Maiakovskirena, baita Gabriel Arestirena ere). Lost generation poeman ondo baino hobeto deskribatzen du nola sentitzen zen orduan:”Kuadrillakoek kartzelara idatzitakoa/ berrirakurtzen egon naiz/ eta barre eta negar artean/ belaunaldi galdu berri bat/ aurkitu dut”.
Teknika aldetik erabiltzen dituen baliabide poetikoak anitzak dira helburua lortzeko. Albisteen inte r fe re n tz iak (gazteleraz batzuetan, Partea ikusten amatxi Luisaren etxean), lagun arteko hizkeraren erabilera, edo enumerazioen ekarpena, Borgesen erara, Horditasunaren indarrak poeman bezala (“Marx eta Engels burutsu marruleroak/ Robespierre apostolu haluzinatua/ Danton jigante txortalaria/ Marti amerikar mutiaria/…”). Sotoren liburuan epigrafeak, goiburukoak, izenburuak, intertextualitatearen eremuak, nahitaezkoak dira testuen osaketarako, lotzen diren gaien koreografia iruntzeko. Adibideak adibide, Esan ez etortzeko atalean, halaxe hasiko da poema bat: “Bi letter jaso nituen/ oso denbora gutxian… ” Bernardo Atxagaren liburu baten izenburuarekin, gero, umore apur batekin bukatzeko: “eta ez ziren banku/ arropa denda/ edo hipermerkatukoak”. Beste testu batean Su Ta Gar talde musikalaren ohiartzuna atzetik igartzen da, lehenengo bertsotik: “Guda baten erdian jaio ginela/ errepikatzearen errepikatzeaz/ honek antz handiagoa dauka/ Belfast/ Soweto/ Los Angelesekin”. Broma pribatuak edo intimoak aparte, badaude omenaldiak eta eskaintzak.
Koaderno partikular eta intimo baten aurrean gaude, begirada iraganera luzatzen duen helduarena. Porrotak, zalantzak, minak bideratzeko, erromantizismorik gabe, gordintasunez agerian jartzeko, poesiaren arma hartu du Sotok. Gatibua, gezurretan oinarrituriko atxiloketak, epaiketak, gaztaroko memoria emozionalarekin bateratura datozkio, Soto zuzenik beldurraren eta biolentziaren lekukoa izan baitzen. Bozgorailu batekin bezala idazten balego bezala, poema hauek belaunaldi baten katarsirako balio dute, protesta kolektibo baten pankarta dira berarentzat. Mikel Sotok 90eko kale borroka hartu du gaitzat eta saiatu da behintzat bere historia biografikoa ondo kontatzen, zituen ilusio eta esperantzekin, etsipenak, gogoetak, sufrimenduak, gurera hurreratzen.
Ele eta hitz. Ahoz eta idatziz
Jose Angel Irigaray
Asier Urkiza
Idazketa labana bat da
Annie Ernaux
Nagore Fernandez
Bisita
Mikel Pagadi
Jon Jimenez
Hamlet
William Shakespeare
Aritz Galarraga
Hau ez da gerra bat
Mikel Ayllon
Hasier Rekondo
Feminismo zuriaren aurka
Rafia Zakaria
Jon Martin-Etxebeste
Dimisioa
Juan Luis Zabala
Mikel Asurmendi
Hetero
Uxue Alberdi
Irati Majuelo
Barrengaizto
Beatrice Salvioni
Amaia Alvarez Uria
Coca-Cola bat zurekin
Beñat Sarasola
Patxi Larrion
Etxe bat norberarena
Yolanda Arrieta
Jon Jimenez
Zebrak eta bideak
Nerea Loiola Pikaza
Nagore Fernandez
Zoo
Goiatz Labandibar
Asier Urkiza
Hetero
Uxue Alberdi
Joxe Aldasoro