« Antzara arimaren ikur | Etxekalte »
Motoa / Juan Kruz Igerabide / Alberdania, 2012
Adiskide arriskutsuak Javier Rojo / El Correo, 2012-11-10
Juan Kruz Igerabideren idazlan guztietan, xumeak diruditen horietan ere, zerbait berezia eskaintzen zaio irakurleari. Motoa izenburuko nobela honetan bezala. Itxuraz istorio sinplea da, neurri batean irakurle nerabeentzat pentsatutako idazlana. Ohiko narrazioen bideetatik abiatzen da liburua, teknikari erreparatuz gero: hirugarren pertsonan kontatutako istorioa; lehenaldian agertzen dira azalduta gertakariak; narratzaile orojakileak pertsonaia nagusiarengan fokalizatzen du informazioa; denboraren trataeran ez da bitxikeria handirik agertzen, denbora jauziak pertsonaiek oroitzen dituztenekin erlazionatuta baitaude… Bestaldetik, lehen momentutik harrapatu nahi du irakurlearen arreta eta horretarako sarrera handirik gabe pertsonaien aurkezpen zuzena egiten du gertakarien bidez. Protagonista hamabost urteko nerabea da, Igor. Nahiko nerabe topikoa dirudi, berarengan nerabeek izaten dituzten ezaugarriak biltzen baitira. Izan ere, hitz gutxikoa da, isila eta lotsati xamarra. Pixka bat motela besteekiko tratuan, baina baztertuta egotera heldu gabe. Istripu batengatik arazo fisikoa dauka beso batean, baina hau ez da eragozpena motoa gidatzeko duen abildaderako. Arazoak dituen familia batean bizi da, amak etxetik alde egin eta arazo ekonomikoak baitituzte. Edonola ere, familia kontu honetan ez da gehiegi sakontzen eta horri buruzko informazioa poliki-poliki helduko zaigu, pertsonaiak berak ez baitauka arazo guztien berri. Ezusteko gertakari bat dela-eta, Igorrek adiskide berriak egingo ditu eta, besteak beste, neska liluragarri bat ezagutuko du, printzesatxo erakargarria. Igor baino zaharragoak diren adiskide hauei esker, ezagutzen ez duen mundu ilun batean sartuko da, drogak-eta tartean daudelarik, eta mundu horretan printzesatxoa lamia bihurtuko zaio. Usteltzailearen eta gizajoaren arteko joko baten aurrean gaude baina Igor konturatuko da adiskidetzat dauzkan horiek engainatu nahi dutela eta mundu horretatik ateratzeko erabakia hartuko du. Nobela, gazteei zuzenduta egon arren, errealismo zikinaren bideetatik mugitzen dela esan daiteke, baina hondamendira eraman dezaketen adiskide horiengandik askatzerakoan aldaketa nabarmena ikus dezakegu: idazleak istorioak amaiera ona izan dezan ahalegina egiten du, gertakarien logikak beste norabide batetik jotzen zuelarik. Ad hoc sortutako amaiera honek, dena dela, ez dio baliorik kentzen idazlanari.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez