susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Eusebio Erkiaga Alastra (Endaitz) | Pablo Sastreren “Mugarria” dela eta »

Aspaldian espero zaitudalako ez nago sekula bakarrik / Arantxa Urretavizcaya / Erein, 1983

Arantxa Urretavizcayaren liburu berria kalean J.R. Egiluz / J.M. Pastor / Egin, 1983

Portada, liluragarri batek aurkezten digu Arantxa Urretavizcayaren liburu berria, Aspaldi espero zaitudalako ez nago sekula bakarrik deritzona hain zuzen, jadanik bero bero liburudenda eta kioskoetan irakurtzeko prest dagoena. Bitartean, Arantxak izena aldatzeke utzi du, disidentziaren tonu minimoa erakutsiz, “Arantza Urretavizcaya”.

Duela denbora gutxi agertu zen EGUNON, honetan Arantxarekin berarekin egindako solasaldi baten lekukoa, zeinean idazleak liburuaren elaborazioa eta: mamia azaltzen zigun, bere bigarren lan literarioaren aurreaurkezpena moduan, hain rendimendu gutxiko idazle baten xuabe-xuabe burutatuko fruitua.

Liburua EREINek argitaratzen du, “Literatura” sailean —pixkana pixkanaka ugalduz doa bilduma hau, Arantxarena zortzigarrena baita— eta lehen esan bezala, portada liluragarri bezain erakargarria jarri dio Arantxak bere lanari, liburua ireki eta segidan hiru narrazio aurki ditzakegula.

Lehenengoan Karmen izeneko batekin gertatutakoa kontatzen digu, autobiografikoa izan zitekeen prosaren beldurrez. Bigarrenean Coro dugu protagonista, komentu batetan dagoen moja gazte baten historia. Hirugarrenak, eta azkena dena, nola ez, beste emakumen batengana hurbiltzen zaigu, Maria Luisa, eta estilo aldetik batez ere, ongi lortua dago, aurrekoak bezala. Hiru narrazioak elkarren parean jarrita “Aspaldian”, “Espero zaitudalako” eta “Ez nago sekulan bakarrik”, hiruen artean, izenburua ematen diote liburuari.

“Ezkontza ilun baten ondoko bazkarian ezagutu nuen Carmen. Musika hasi zenean bere ondoan suertatu nintzen eta besterik gabe hasi zitzaidan historia triste hura kontatzen. Noraino zen ezkontza hura dimisio hunkigarri baten saria. Noraino izan daitekeen zuria lutozko kolore bat. Zenbatek edukiko du hemen bizi guztian benetako txinparta bat. Baten batek sentituko ote du inoiz sustraiak desegiteko premia. Nik ez nuen ia hitzik egin. Baina segituan jakin nuen heldua zela momentua. Etorria zen, begiak argi eta ilea harro, bakoitzean kolore desberdin batez. Hasieran ez zen hain gorria edo behintzat ez ilunpean. Hilabete asko pasa ziren buru hura eguzkipean ikusi baino lehen, aste ugari eta karta pila bat falta ziren begi haiek urdin izan zitezkeela jakiteko”. Horrelaxe hasten zaigu Arantxa Urretavizcayaren lan berri hau. Penagarria edukiaz gain portadako giro kolorea ezin erakutsi ahal izatea orrialde hauetan. Egunkarien kolore zuri-beltza madarikatua!