susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Martutene – New York (Montauk) – Martutene | Heldu bilakatzea »

Ni, Vera / Itxaso Martin / Elkar, 2012

Ni, Vera Lurdes Imaz / Aizu!, 2012-07

Ondo ezagutzen dituen bi arlo (emakumeak eta psikiatria) lotu ditu Itsaso Martin Zapirainek (Donostia, 1981) bere lehen eleberrian. Izan ere, zoramenaren esperientzia bizi duten bi emakumeren bizitza kontatzen digu: Martina Petritegi eta haren birramona Vera Etxeberriarena.

Bi zatitan banatzen da nobela. Lehenengoak, Martinaren erraietan murgilduko gaitu: ez da gai etxetik irteteko, bikotekideari atea irekitzeko edo amarekin telefonoz hitz egiteko, eta begiak ordenagailuaren pantailari lotuta ditu, obsesio moduan. Zoratzen ari dela konturatzen da.

Mutil-lagunak konbentzituta, psikologoarengana joatea erabakiko du eta, haren laguntzaz haritik tiraka hasita, eleberriaren bigarren zatira eramango gaitu, bizitza erdia psikiatrikoan eman zuen Vera Etxeberria birramonaren istorioa ezagutzera. Senarrak zoroetxean sartu zuen Vera 30eko hamarkadan, seme-alabengandik banatuta, eta hantxe eman zuen bizitza osoa, tristuran murgilduta.

Nobelak badu autobiografikotik zerbait, autorearen birramona Arrasateko psiko-geriatrikoan egon baitzen 40 urte zituenetik hil arte. Irakurtzeko atsegina da, erraza delako ederki deskribatzen duen barneko egonezin horrekin identifikatzea. Martinak sentitzen dituen hainbat sentsazio sentiarazten dizkigu: hotza, tristezia, zoramena… Sentsazio unibertsalak, azken finean.