« Zaurien barne gatazka | Eskuetako marrak »

Haragia / Eider Rodriguez / Susa, 2007

Haragia Goizalde Landabaso / Radio Euskadi, 2008-01-20

Esku iaio batek margotzen ditu behatzetako atzazalak. Laugarren atzamarra margotzean murgilduta inguruan zer gertatzen den axolagabe imajinatzen dut esku eta oin horietako jabea. Eguneroko keinu batek alboan, atzean eta aurrean istorioz beteriko unibertsoa dauka. Paraleloa dirudiena.

Haragia. Horixe da liburua.

Imajina dezakezu norbere burua akabatzeko baliabideak jarriko balizkizu enpresa batek, asegurua edo hipoteka ahalbidetzen dizun bezala?

“Maikak azken esaldia izkiriatu du orrialde koadrikulatuan:”uste dut berriro maitemindu naizela, Lukas… zurekin gainera”.

Imajina dezakezu eguzkia daramaten erle begiak mundua gautzen?

Imajina dezakezu bizi dugun mundua?

Garratzak dira kontakizunak; zauriari gatza botatzea egilearen bide bakarra dela dirudi. Eta halako batean samurtasunak jota sueten antzekoa eskaintzen du. Baina egokitzen hasten zarenean, lasaitzen hasterakoan deserosotasuna ematen dizu.

Eta bai, hau ez da bizitza. Eta bai hau ere bada bizitza.

“Esan nahi nizun, ulertzen zaitudala, ez didazula azalpenik zor, eta agian dagoeneko ez zara nire txikitako heroia, baina zaude lasai, nik ere ez dut dagoeneko heroirik behar”.

Bai, pertsonaiek ez dute heroirik behar. Ez dira porrotera kondenatutako izakiak, ez dira zeharo galdurik dabiltzanak, samina alarauka erakusten dutenik ez da. Bizitza da euren gaitzik ziurrena. Bizitza da gertatzen zaiena. Bizitza, besterik ez.