kritiken hemeroteka

8.496 kritika

« | »

Ahanzturaren artxipelagoa / Juan Luis Zabala / Elkar, 1987

Zatiak eta parodiak Jon Kortazar / Eguna, 1987-05-14

Kasualitateak eta karteroen grebak ekarri dituzte batera nire buzoira. Liburu bi batera komentatzeak ez dio liburuari mesede handiegirik egiten. Baina oraingo honetan kasualitateak nahi izan du.

Eta biak dira bardingoak gainera. Bata euskalduna, Juan Luis Zabalaren “Ahanzturaren artxipelagoa”, eta bestea katalana, Rafael Vallbonaren “Sabates italianes”. Biak testu laburrez osatuak, ez ipuinez. Baina bien artean bada desberdintasun argirik.

Juan Luis Zabalaren liburua liburu zorrotza da. Beharbada Anjel Lertxundik “Urtero da aurten” liburuan aukeraturiko bideak dabiltza. Gai orokorren inguruan testu laburrak. “Heriotza, maitasuna, bakardadea, erlijio” dira hemen onartzen diren gaiak. Pertsonaia-narratzaile desberdinek ikututzen dituzte, bakoitzak bere ikuspuntu propioa eta kontatzeko bere era ongi moldatua hartzen duelarik.

Zabalarengan, eta berak argitaraturiko lehen lanean, hemen bezala, hizkerari buruzko erreflexioa nagusitzen da. Agian, estimagarriena gertatzen dena ere bada. Metaliteraturatik hurbil dabilkigu idazle gaztea. Eta liburu honek hizkeraren agorketaren kontzientzia erakutsi egin badu ere, zerbait berririk ere eskeintzen du. Zatiketa eta parodia, adibidez, simulakroaren ezaugarriak. Pertsonaiek mugan bizi dira, baina mugan bizi behar horren agerpena erretorika zaindu eta desberdinen bitartez emana da. Gaurkoz erretorika tresnaren erabilera azpimarratu nahi dut. Hizkuntzarekin egindako lanak aurrea hartzen du lanean.

“Sabates italianes” liburuak ere mugan ari diren pertsonei buruz ari da. Baina eta hemen hasten dira desberdintasunak, zatiei buruz hitz egin beharrean, bideoklipei buruz hitz egiten du.

Pertsonaiek ere mugetan bizi dira, baina ez erretorikaren mugetan, ekintzaren mugetan baino.

Tituluetan adierazitako asmo desberdinek, batak tituluan abstrakzioari buruz hitz eginez, besteak zehaztasunei buruz, desberdintasun garbiagoa agertzen dute sakonean.

Euskaldunak ez du oraindik ahaztu metafisika. Katalanaren pertsonaiek, ostera pragmatismoaren munduan bizi dira, agian esperantza gabe, euskaldunaren errelatoetan bezala, baina minik gabe ere bai. Nihilismoan eta modernitatean pausu bat aurrerago doakigu katalana.

Eguna, 87-05-14



www.susa-literatura.eus



Azken kritikak

Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria

Ainhoa Aldazabal Gallastegui

O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart

Gorka Bereziartua Mitxelena

Ez-izan
Jon K. Sanchez

Aiora Sampedro

Pleibak
Miren Amuriza

Jon Jimenez

Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien

Asier Urkiza

Oroi garen oro
Beatriz Chivite

Nagore Fernandez

Jakintzaren arbola
Pio Baroja

Aritz Galarraga

Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi

Hasier Rekondo

Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga

Mikel Asurmendi

Baden Verboten
Iker Aranberri

Paloma Rodriguez-Miñambres

Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi

Mikel Asurmendi

Dolu-egunerokoa
Roland Barthes

Asier Urkiza

Guardasol gorria
Lutxo Egia

Nagore Fernandez

Zero
Aitor Zuberogoitia

Jon Jimenez

Artxiboa

2025(e)ko maiatza

2025(e)ko apirila

2025(e)ko martxoa

2025(e)ko otsaila

2025(e)ko urtarrila

2024(e)ko abendua

2024(e)ko azaroa

2024(e)ko urria

2024(e)ko iraila

2024(e)ko abuztua

2024(e)ko uztaila

2024(e)ko ekaina

Hedabideak