« Oroimena lagun | Etxeratzean »
Telefono kaiolatua / Harkaitz Cano / Alberdania, 1997
Asfaltozko telefonoa Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 1997-12-27
Harkaitz Cano idazle gaztea dugu, bere tokiaren bila dabilena euskal literaturan. Poesiaz gain, edo poesiarekin batera, hainbat liburu idatzi ditu, nobela bat ere bai tartean. Nork bere mundua ekartzea omen idazlearen lana, eta horretan, ziur naiz, badu Harkaitz Cano gazteak zer esanik, esateko astia eta lasaitasuna hartzen baditu behinik behin.
Telefono Kaiolatuak ipuin liburua da, ipuin asko biltzen dituena hain zuzen. Azal gaineko izenburuak badu barruan dagoenarekin zer ikusirik, obsesio moduko zerbait baita telefonoarena. BukoWskyren poema bat irakurtzen da liburuan, telefonoari buruz hain zuzen; izan ere, Bukowsky xaharra, Carver ere bai, aparailu moderno horren erabileraz kezkatuegi ageri ziren. Ez dira bakarrak, euskal idazle bat baino gehiago ezagutzen ditut, telefonoak, mutu edo oihuka, ikara ematen dietena. Telefonoa etsaia edo balitz bezala hartzen dute, behar izanez gero soilik. Bada ipuin bat liburuan, bereziki gustukoa dudana. Telefonoei buruzkoa da, baina ez hori bakarrik, jolas modu baten adierazgarri. Oso laburra da. “Ostiraleroko Jokoa” du izen. Nire iritzian Harkaitz Canok etekin handiagoa eta eragingarriagoa ateratzen du ipuin laburretatik. “Kaukasiar bat saxo batekin”, beste adibide bat da. Ipuin luzeetan desorekatu egiten dela esango nuke, berari datozkion irudiak galduko balira bezala espazio handietan. Eta irudiak indartsuak dira, ez pentsa. Gogoetak baino indartsuagoak. Fantasia ez ezik, errekurtsoak ere aberatsak dituen idazlea baita Harkaitz Cano. Liburuko ipuin batzuk, istorio ezagunen ildotik etorri dira, aldagarrien gisara: “Aldatz behera itsasoan”, “Tangerren dugun gizona” edo “Scott sindromearen pean”. Beste batzuk, oso bereak dira, orijinalak, surrealismo gatz batez adelatuak: “Asfaltoko ehiza” edo “Aurkako taldeko atezaina”. Kuriosoa da ipuin horretan gertatzen dena. Hildako baten errautsekin zer egin da azken finean gaia, eta euskaraz azkenaldi honetan atera diren beste bi liburutan ikusi dut gai bera tratatzen dutela: Hasier Etxeberriarenean, Jimu Iturralderenean. Kasualitate hutsa da, noski. Bakoitzak, gainera, bere erara garatzen du; nola bertsolariek kartzelako gaia hartzerakoan bakoitzak bere bidetik jotzen duten, halaxe gertatzen da idazle hauekin ere.
Liburu atsegina da, esan behar dut hori, noiz behinka halako zirrara modukoa eragiten baitu irakurlearengan. “Koltxoia”, esaterako, ipuin biribila da, bai giroagatik, nola giroa azaltzeko moduagatik ere.
Izena eta izana
Jon Gerediaga
Asier Urkiza
Amok
Stefan Zweig
Nagore Fernandez
Auzo madarikatua
Felix Urabayen
Jon Jimenez
Lur jota Parisen eta Londresen
George Orwell
Amaia Alvarez Uria
Olatuak sutzen direnean
Haritz Larrañaga
Joxe Aldasoro
Bisita
Mikel Pagadi
Mikel Asurmendi
Lur jota Parisen eta Londresen
George Orwell
Asier Urkiza
Eresia
Goiatz Labandibar
Nagore Fernandez
Carmilla
Joseph Sheridan Le Fanu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Borrero txiki bat
Xabier Mendiguren
Mikel Asurmendi
Puntobobo
Itxaso Martin Zapirain
Jon Jimenez
Txori Gorri. Andre siux baten idazlanak
Zitkala-Sa
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
Profilak (Mugetan barrena)
Amaia Iturbide
Paloma Rodriguez-Miñambres
Paradisuaren kanpoko aldeak
Bernardo Atxaga
Mikel Asurmendi