susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Aipatzeko gogorik gabe | Txinparta berezi hori »

Haize hurbila/ Viento cercano / Patxi Ezkiaga / UPV-EHU, 1993

Benetako poeta baten lanak Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 1994-04-30

Gutxi izango dira Euskalerrian Patxi Ezkiagak adina idatzi duten idazleak. Jenero guztietan aritu bada ere, poeta gisa da ezagunagoa, beste ezertan baino. Euskal Herriko Unibertsitateak kudeatzen duen “Gaur Egungo Euskal Poesia” sailean Patxi Ezkiagaren poema-liburu guztiak argitaratzea erabaki da, liburu bakarrean; ohizko moduan, euskarazko testuak gazteleratuta. Horrekin batera, sarrera moduko testu luze bat dakar liburu honek, Patxi Ezkiagaren poesiaren nondik norakoak aztertu eta tajutu egiten dituena. Baita gibel-solas modukoa ere, Joxe Erzibengoak idatzia, datu gehiago ematen dituena poetari eta haren lanari buruz.

Baina, liburuaren laburpena egin aurretik, aipa ditzadan zein diren bertan bildutako poema-liburuen izenburuak: “Beldur naiz”, “Baladak”, “Gernika”, “Keiko eta Beste Udazkenak” (ingelesera itzulia), “Armaggedon”, “Terrala”, “Fadura”, “Aiodi Herriko Kantak”, “Ispiluaren Isladaketak”. Bederatzi liburu, guztira. Horregatik atera da liburu hau hain mardula, ia bederatzirehun orrialde.

Lana da, etengabeko iharduna, Patxi Ezkiagaren lehen bertutea. Egunero aritzen da idazten, pare bat ordu edo zeregin horretan, eta liburutik liburura saiatzen da formalki eta kontzeptualki bere poesia aldatzen, muga berriak ezartzen testuei. Irakurlea aisa konturatuko da euskal tradiziorik jatorrenari dagozkion moduekin batera, Patxi Ezkiagak sonetoa sartzen duela bere poemetan. Kritikoa baita bere posiarekiko, ez estilo batean finkaturik gustora eta planto eginda geratzen diren horietakoa. Izugarri irakurtzen du, poesia ingelesa, batez ere, eta horrek eta bere esperientziak ematen dizkiote munduaren neurriak.

Oso sentikorra da Patxi Ezkiagaren poesia. Adi-adi entzuten ditu Naturako soinuak, zorrotz begiratzen die hango gertaerei. Hark ere aukeran nahiago naturazale izan, hirizale izan baino. Baina bada ezaugarri bat Patxi Ezkiagaren poesian, alde batera utzi nahi ez nukeena. Bere biziko garrantzia ematen dio poesiaren erritmoari, musikari, soinuari. Poema asko eta askok kantatzeko idatziak dirudite, ahots ozen eta goraz, otoitz egiten den gisa. Patxi Ezkiagarenean zaila baita unibertso erlijiosoa profanotik bereiztea. Hain lotuta baitaude gizon horren baitan, munduaren aurreko bi ikuspegi horiek.