« Isilean gorde duguna, hitzetan | Euskalgintza »
Gloria mundi / Fernando Morillo / Elkar, 2004
Zientziaren itxuran Javier Rojo / El Correo, 2004-10-13
Fernando Morillo luma errazeko idazlea da, behin baino gehiago frogatu duen bezala. Nobela hau, “Gloria mundi”, erraztasun horren adibidetzat har daiteke. Idazlea trama komplilkatu xamarra eraikitzen saiatzen da, zientzia eta fikzioa elkartzen (edo agian nahasten) dituelarik, agortu ezinezko energia iturri baten bila dauden pertsonaia batzuen inguruan. Azken urte hauetan, gaia askotan agertu zaigu zinean zein literaturan eta Morillok, horren jakitun agian, liburuak zientziaren alorrean oinarri sendoak dituela irudikatu nahi du. Horretarako oharrez eta azalpen zientifikoz bete du, honelako gaiez ezer ez dakitenak zientzia itxurako fikzioan harrapatzeko. Baina ezin da topikoetatik urrundu. Agortu ezinezko energia iturri baten bila norbait badago, beti egongo da beste norbait, oso boteretsua noski, helburu hori zapuztu edo lan horren emaitza lapurtu nahi duena. Gauzak honela, espioiak, hilketak, zientifiko ezagunen izenak, isilpean lan egiteko handiegiak diruditen talde sekretuak… agertzen dira, Donostian kokatutako konspirazio mundialaren inguruan. Luma errazeko idazlea de Morillo eta agian harrapatuta geratzen da istorioa, dibertagarria baina hutsa.
Ulu egiteko bolondres bila
Harkaitz Cano
Mikel Asurmendi
Mesfida zaitez
Bea Salaberri
Irati Majuelo
Transgresioa irakasgai
Bell Hooks
Bestiak Liburutegia
Manttalingo alaba
Mikel Etxaburu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Asier Urkiza
Haragizko mamuak
Karmele Mitxelena
Nagore Fernandez
Zoriontasunaren defentsan
Epikuro
Aritz Galarraga
Zeru-lurren liburua
Jon Gerediaga
Aitor Francos
Ez naiz ondo akordatzen
Karlos Linazasoro
Sara Cabrera
Gizon barregarriak
Joxean Agirre
Sara Cabrera
Ura ez baita beti gardena
Xabi Lasa
Irati Majuelo
Gaueko azken expressoa
Eneko Aizpurua
Ibon Egaña
Carvalho Euskadin
Jon Alonso
Aiora Sampedro
Gizadiaren oren gorenak
Stefan Zweig
Jon Jimenez