« Fededun bizigabearen aroa | Geure ifrentzu ote gara? »
Airearen isla / Mikel Hernandez Abaitua / Elkar, 2016
Amodioaren inguruan Javier Rojo / El Diario Vasco, 2016-12-30
Mikel Hernandez Abaituaren azken eleberriari definizio laburra eman beharko balitzaio, irakurleak “Airearen isla” izenburuko testu horretan zer aurkituko duen identifikatzeko erabilgarria, komedia erromantikoa erabiliko nuke, batez ere zinearen bidez hedatu den narrazio genero horrek proposatzen dituen topikoek lekutxoren bat baitute liburu honetan. Argumentuaren hari nagusia ildo horretatik doa. Era ia modu parodikoan honela laburtu daiteke nobela honetako istorioa: Josebak Irati ezagutzen du, maiteminduta geratzen da eta amodio istorio hau aurrera joan dadin gorabehera asko agertzen dira. Jakina, hezurdura izatera ere heltzen ez den eskema narratibo topiko hau osatzea da kontua. Joseba, adibidez, gizon heldua da, irrati-esataria eta literatur kritikoa. Argitaletxe batetik egiten dioten eskaera onartuta, argitaratzaile moduan hasiko da lanean. Iratik autobusa gidatzen du Donostian, eta autobusean gertatutako kasualitatezko topaketa baten ondorioz hasiko da harremanetan Josebarekin. Emakume honi opera asko gustatzen zaio. Harreman honek planteatzen duen eskema aprobetxatuta, gauza askori buruz hitz egiten da: operari buruzko azalpen zehatzak ematen dira, adibidez, edota txirrindularitzaren inguruko istorioak kontatu (Joseba kirol honen zale porrokatua da-eta); bidaiak egiten dituzte eta bidaia horietan ia gida turistiko baten xehetasun eta zehaztasunez hitz egiten dute bisitatzen dituzten tokiei buruz… Eta Joseba hasieran literatur kritikaria eta gero argitaratzailea delarik, gure literaturaren mundutxoan gertatzen diren xixtrinkeriez ere hitz egiten da, hori bai, protagonisten benetako izenak eta zenbait ezaugarri aldatuta. Gauza horietaz guztiez hitz egiten delarik, ia ezer ez dela gertatzen dirudi, izan ere, ematen baitu pertsonaien erlazio afektiboa aitzakia baino ez dela beste hainbat gai aipatzeko. Edo beste hitz batzuetan esateko: pertsonaiek beren bizitzak betetzen dituzte halako kontuei tokia utziz, eta haien bizitzetan benetan garrantzia duena (bakardadetik urrunduko dituen amodioa) azalean geratzen da. Gizaki postmodernoaren patua alegia: bigarren mailakoaren eta funtsezkoaren arteko leku trukatzea.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez