susa | literatur emailuak | literaturaren zubitegia | euskarari ekarriak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | ipuina.eus | ganbila.eus

« Pentsatuz gero, ez naiz bizi | Naufrago absurdoak »

Carlos esaten zioten gizona / Pedro Alberdi / Alberdania, 2009

Ibilaldia Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 2009-11-06

Liburuaren meriturik handiena idatzita dagoen modua da. Idazleak, nahita uste dut, albo batera utzi ditu adjektiboak, eta substantibo asko, eta aditzak hartu ditu, kontatzeko zuena kontatzeko. Hizkuntzaren ekonomia, noski, metafora ere krisian baitago. Baina ez begiradarena. Idazleak bere begia zabaldu eta pertsonengan finkarazten du, denbora apur batez. Begiradaren ekonomia, noski, balore krisian baikaude.

Mario Onaindia gaztearen erretratua da, baina horrekin batera, belaunaldi baten irudia nabarmentzen da. Belaunaldi baten kontuak argitzen baitira, ez soilik ETAren sorrerari dagokionean, baizik eta garai hartan politikagintzan eta bestelako gintzan aritu zirenek izan zuten paperari dagokionean ere. Eibarko kontuak dira, hasieran; baina kontu horiek hedatzen dira, Burgosko epaiketaren atarira iritsi arte. Lokala dena unibertsala da bilakatzen. Begirada batzuk samurrak dira eta beste batzuk gogorrak, begirada batzuk lagunkoiak dira eta beste batzuk etsaiak. Pedro Alberdiren begiradak neutroa izan nahi du, inongo zaletasunik gabea, baina desbideratu egiten zaio, batez ere Txabi Etxebarrieta eta Iñaki Sarasketa aipatzen dituenean. Bestela, zorrotza da bere idazteko modua, garbia eta aratza.

Nik eleberritzat daukat bere hartan saiakera moduan aurkeztutako lan hau, asmo literarioa nagusia delako. Idazketaren tonuak berak garbi uzten digu gertatutako gertatu zela kontatzen den moduan; edo, besterik ezean, hala gerta zitekeela. Horretarako hartzen ditu oinarritzat Onaindiaren oroitzapenak eta Grand Place eleberria, haietan argitu baitzuen Onaindiak bere ibilaldia.