« Homo Faber gurean | Oroimena, tradizioa »

Bart irakurtzeko gaur izkiriatua / Xabier Izaga / Susa, 1998

Luzaroan landuriko zorroztasuna Kirmen Uribe / The Balde, 2001-10

Joseba Sarrionandiak bere “Poesiaren gauza galdua” poeman, ohiko erretolika poetikoaren hautsak astindu eta sasoiaren tankerako hitzak aurkitzeko gonbita egiten diete poetei; behingoz lore, ilargi, begi, amets, izar eta bihotz dekoratiboak eta amour eta toujour bezalako errimak zaborretara botatzeko.

Xabier Izagak ederki jaso zuen lagunaren mezua, eta hitzak eta gogoetak era zehatz, azkar baina landuan harilkatzeari ekin dio. Izan ere, inor baino unatuago baitago kartzelan dagoena erretolikaz, hitzen zehaztasun ezaz. Zorrotza du begirada Xabierrek, eta areago luma. Harritu egiten du galerietako bizitza (eza) irakurleari helarazteko duen abileziak.

Detaile txiki baina esanguratsuen aukerak ematen die indarra poemei, oraindik gazte zara, esaten dit amak urtero. Hala ere, ez da patetismorik, ez du irudi beharturik erabiltzen, errealitate pusketak ehuntzen baizik. Presoa gizartetik at ateratzen du kondenak, munduaren ifrentzuan dagoen espazio ezabatuan gorde, inongo lekuan, inoizko tokian. Baina, Izagaren hitzetan, mezu desesperatuak diren segurrenik esperantzarik gehien gordetzen. Etsipenak halabeharra garaitu nahia dakar ondotik (patua iraganeko kontua baita) eta, nola ez, ironia.

Ezra Pound-ek esan zuen poeta bati eska diezaiokegun muntakoena berezko ahotsa izatea dela. Xabierrek, behintzat, ez du horren faltarik. Ez eta ofizio faltarik ere.