susa | literaturaren zubitegia | literatur emailuak | armiarma | klasikoak | aldizkarien gordailua | basquepoetry | euskarari ekarriak

« Hazia ereiten duen gezia | Ana Urkizaren “Gela ilunetatik” »

Sisifo maite minez / Laura Mintegi / Txalaparta, 2001

Sisifo maite minez Castillo Suarez / Guaixe, 2001-04

Anek senarra eta bi alabak utzi zituen Mikelengatik, berarekin ezagutu zuen amodio bortitzarengatik. Urte batzuen buruan, ordea, Ane bere etxera bueltatu da eta hemen du, hain zuzen, abiapuntu Laura Mintegiren azken nobelak.

Anek erabat aldatu du bere bizitza maitasuna ezagutu duen bakoitzean, ez baita bakarra maitasuna. Eta ezagutu dituen maitasunaren forma guztiak ez dira berdinak izan, agian hala behar duelako edo agian berarekin daramatzan oroitzapenek, bere iraganak ez diotelako bestelakorik utzi.

Maitasuna sentitzera kondenaturik dago eleberriaren protagonista behin eta berriz, sentimendu kontrolagaitz eta mingarri hori sentitzera, jainkoek ezarritako zigorra bailitzan. Sisifori ere gisa horretako kondena ezarriz zioten: mendi baten gailurrera harri handi igotzera zigortu zuten jainkoek Zeusi iruzur egiteagatik eta erortzen zitzaion bakoitzean berriz hasi behar zuen hutsetik. Ane ere hutsetik abiatu da behin eta berriro.

Maitasunari buruzko hausnarketa sakona da Laura Mintegik lan honetan egiten duena; gainera, hausnarketa hori hagitz ongi uztartzen da tramarekin. Alde honetatik azkenaldian irakurri dudan nobelarik politenetakoa da. Ikaragarri gustatu zait.