« Ez da erraza gizon on bat aurkitzea | Krisiaren parodia »

Ahaztuen mendekua / Alberto Ladron Arana / Elkar, 2009

Desoreka Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 2009-11-27

Polizia-eleberria da Alberto Ladron Aranaren hau. Ez da generoari xehetasunez xehetasun lotzen zaiona, baina horretan esan beharra dago egileak libre antzean jokatzen duela. Orain arteko liburu guztiek, zalantzarik gabe, intrigari eutsi diote ederki eta, horretaz gainera, badute, bazterrekoa bada ere, salaketa kutsua. Atseginak dira irakurtzen; sortu beharreko tentsioaren eta eman beharreko informazioaren arteko neurria lortzen ahalegindu baita egilea.

Liburu honetan emakume baten desagerpena kontatzen hasten zaigu. Haria, gero, beste nonbaitetik joaten da eta, labirintutik barrena ibili ondoren, amaiera iristen, erabat bestelakoturik. Esango nuke, idatzi ahala sortu dela testua eta ez dela sortu ahala idatzia izan. Horrek desoreka handia ekarri du. Esaterako, pertsonaia nagusiak (Oskar eta Xabier, bere maitalea) ez dira nortasun handikoak. Hasieran modu batekoak dira eta bukaeran hain daude aldatuak, non ezin baita sinetsi lehengo berak direnik ere. Ez dago, ordea, hori zuri lezakeenik ezer. Aldatzen dira, ez historiak aldatzera behartzen dituelako, askotan gertatzen dena, bestalde; ezta gaiak edo argumentuaren beraren bilakaerak hartara behartu dituelako ere.

Esango nuke polizia-eleberria idaztearen aitzakian gerra zibilean gertatutako pasadizo ilun eta odoltsu bat aireratu nahi duela, hark hartzen baitu nagusigoa testuan eta irakurlearen arreta bereganatzen. Baina hori izanik helburua, edo izan daitekeelarik, hobe zukeen, emaitzei begira, gaia zuzenean eta hortzekin bada ere hartu eta desbideratzeke kontatu. Ez du halakorik egin eta testuak, batetik eta bestetik, betelan gustua uzten du, gogoz kontra idatzita izan balitz bezala.