« Liburuen ahalmen ikaragarriarena | Geografiak »
Bala hutsak / Castillo Suarez / Elkar, 2006
Azalekoa eta azalarena Igor Estankona / Deia, 2006-04-04
Umorea eta probokazioa, poema arean bortitzak, zaurietan arakatzeko ezin eutsizko joera… Castillo Suarez aurkezteko, urteak joan eta urteak etorri, beti entzuten ditugu antzeko berbak. Gizon-emakumeen harremanen gainekoak ei dira bere liburu guztiak. Eta batek baino gehiagok galde egin diezaioke bere buruari ea benetan merezi duen hurrengo poemategia irakurtzeak, finean prosaikoa eta intentsua betiko antzera nahasteko asmoz idatzia bada.
Nik behintzat ez diet hainbeste misterio ikusten “Bala hutsak” honetako poema askori. Baina badirudi zenbaitek luma hartzen dutenean ezin ulertuzko zeozer kontatu behar digutela, harrapatu ezik ere orriaren hirugarren dimetsioan izkutaturik legokeen egia bat. Castillo Suarezen edozein poema modu biluzean eta filtrorik barik irakurtzeko idatzi dela esango nuke nik. Egoera pertsonalak kontatzen dituzte, era ederrean idatziak daude eta batzuetan, soilik batzuetan, zerbait sakona iradoki dezakete, edo oroitzapen bat desestali, edo bizitzari buruzko ideia zahar bat berretsi. Izan ere, barru-barrukoa erakutsi dezake irudi sinple batek, aspaldi ikasi genuen hori.
Baina irudi arranditsuegiek hotz xamar utz gaitzaketen modu berean, barne-gogoetez, gogaitasunez eta amodioz betetako egunerokotasun bat ere aspergarria izan daiteke. Ia guztiaz erlijiosotasun oldarkor batez idazterik ez dago, baina Castillo Suarezen “Bala hutsak”ekin ere errotonda bati bueltaka ari nintzela sentitu nuen momentu batez. “Bala huts” hauen ibilbidea izugarri arteza da, eta klabe nagusiak ezagutu gabe eta itsu-itsuan koaderno pertsonal batean murgiltzen gaituela ematen du. “Spam poemak” baino sakonago eraman nau liburu honek, eta badirudi nire alderdi koldarrari ez zaiola gustatu. Castilloren independentzia eta nekaezintasuna estimatzen ditut, baina azkenerako beste pentsamendu batzuekin nahastu zitzaizkidan bereak: ezagutzen ez ditugun egoeretan imaginatu ezin ditugun intimitate guztiak irakurleari sentiaraztea posible al da? Ni sentitzen ari ez naizen hau ote da poema hauek esan nahi didatena? Nahasturik, pentsatu nuen norbere bizitzaren literatura honek, posmodernitateak irakurtzera eta idaztera ohitu gaituen genero honek, arriskua barruan daramala maiz.
Zuzi iraxegia
Amaia Alvarez Uria
Ainhoa Aldazabal Gallastegui
O.ten gaztaroa neurtitzetan
Arnaud Oihenart
Gorka Bereziartua Mitxelena
Ez-izan
Jon K. Sanchez
Aiora Sampedro
Pleibak
Miren Amuriza
Jon Jimenez
Ehun zaldi trostan
Ainhoa Urien
Asier Urkiza
Oroi garen oro
Beatriz Chivite
Nagore Fernandez
Jakintzaren arbola
Pio Baroja
Aritz Galarraga
Antropozenoaren nostalgia
Patxi Iturregi
Hasier Rekondo
Francesco Pasqualeren bosgarren arima
Unai Elorriaga
Mikel Asurmendi
Baden Verboten
Iker Aranberri
Paloma Rodriguez-Miñambres
Ezer ez dago utzi nuen lekuan
Itziar Otegi
Mikel Asurmendi
Dolu-egunerokoa
Roland Barthes
Asier Urkiza
Guardasol gorria
Lutxo Egia
Nagore Fernandez
Zero
Aitor Zuberogoitia
Jon Jimenez