« Hotel Atxaga | Maitasuna, borroka eta zuberera »
Otto Pette / Anjel Lertxundi / Alberdania, 1994
Narratzaile petoarena Felipe Juaristi / El Diario Vasco, 1994-06-25
Nik hura piska bat ezagututa esan dezaket Anjel Lertxundik orain arte idatzi duen libururik zainduen eta landuena dela Otto Pette hau; eta ez dut hori horrela ziplo botatzen orrialdeen kopurua ikusita, edozein irakurlegai beldurrarazteko modukoa, baizik eta haren liburu guztiak eskatzen zuten arreta berberaz irakurri eta, batzutan, neurri berberaz gozatu ondoren.
Anjel Lertxundi eleberrigile peto-petoa dugu, baita ipuinak idazten dituenean ere, eta urtetan hartu duen ofizioko trebezia erakustera datorkigu oraingo honetan; Carla edo Kapitan Fracassa-n erakustera etorri zen modura; baina nire iritzia da, oraingoan lehengokoetan baino beteagoan lortu duela bere xedea. Liburu hau, izan ere, oso ondo pentsatutako eraikuntza da, ez dago ezer, edo ia ezer, halabeharraren asmo dardaratienen esku. Oso disfrutatu zuela aitortu zuen idazleak liburua irakurtzean, eta egia izango da, jolas modura baitago liburu osoa planteiatua. Zeinuz beterik gainera, alusioz goraino. Irakurleak orrialde batzuk dastatu ondoren pentsa dezake: “Hi, Andu, bazekiat noraino eraman nahi nauan”, baina ustel joko dio uste horrek, narratzaileak beste ibilbide bat hartuko baitu, despistagarria erabat, eta irakurleak orduan ere narratzailearan asmoak eta helbideak harrapatu dituelakoan egongo da, baina alferrik.
Liburu honetan, dena dela, hizkuntzarekin lotuta dauden gora-beherak ditugu deika: estiloa, hitzak, esaterako. Jakina da euskal idazle bakoitzak bere norabidea daukala hartuta, edo hartzeko bidean: batzuek kultoagoa nahiago, bestetzuek herrikoagoa maite, baina denak ahaleginean euskara eder batez idazten. Andurena, horretan ere, oso berea da, oso bide propioa. Baina hori garrantzitsua izateaz gain, edozein literaturaren zoruan hizkuntza baitago, niri, partikularki, garrantzitsuagoak iruditzen zaizkit nobelaren beste alderdi batzuk.
Narratzailea bata edo bestea izan dagoen aldaketa; irudiak adierazteko darabiltzaten konparazioak; elkarrizketek duten indarra; pertsonaiak nola dauden definituta, edo erdi definituta, berriak balira bezala agertzen baitzaizkigu beti. Irekia da oso eleberria, eta horrek biribildu egiten du bera, nahiz eta irakurlearen lanak zailagoak jarri.
Bere buruarekin zuen erronka irabazi du Anjel Lertxundik. Har dezake piska baterako lasaitasuna.
Ulu egiteko bolondres bila
Harkaitz Cano
Mikel Asurmendi
Mesfida zaitez
Bea Salaberri
Irati Majuelo
Transgresioa irakasgai
Bell Hooks
Bestiak Liburutegia
Manttalingo alaba
Mikel Etxaburu
Paloma Rodriguez-Miñambres
Airemortuak
Gorka Salces Alcalde
Asier Urkiza
Haragizko mamuak
Karmele Mitxelena
Nagore Fernandez
Zoriontasunaren defentsan
Epikuro
Aritz Galarraga
Zeru-lurren liburua
Jon Gerediaga
Aitor Francos
Ez naiz ondo akordatzen
Karlos Linazasoro
Sara Cabrera
Gizon barregarriak
Joxean Agirre
Sara Cabrera
Ura ez baita beti gardena
Xabi Lasa
Irati Majuelo
Gaueko azken expressoa
Eneko Aizpurua
Ibon Egaña
Carvalho Euskadin
Jon Alonso
Aiora Sampedro
Gizadiaren oren gorenak
Stefan Zweig
Jon Jimenez